بازنمایی سینمایی واقعیت در دو رویکرد پدیدارشناسی و متافیزیک

چکیده رابطة بازنمایی و نسبت آن با واقعیت همواره موضوع مورد توجه اندیشمندانی بوده است که فرایند ادراکی انسان را مدّ نظر داشته اند. به طور کلی پس از ظهور تفکر متافیزیکی در یونان و طرح نظریة مثل، حضور نداشتن واقعیت پدیده ها نزد انسان، به عنوان فاعل شناسایی، پذیرفته شد و به تدریج شناخ تشناسی بر هستی شناسی مقدم گشت و بازنمایی نوعی ضرورت به شمار آمد. همزمان با این تغ ییر در نوع ادراک واقعیت، معنای هنر نیز دستخوش تغ ییراتی گردید. در این مقاله، بازنمایی سینمایی با توجه به اینکه سینما رسانه ای هنری است، از منظر دو مقولة فلسفی هست یشناسی و شناخ تشناسی و در مواجهه با دو انگارة فکری  تاریخیِ معرفت حضوری )پدیدارشناختی( و متافیزیک و با استفاده از روش ساختارگرایی و توجه به روح کلی حاکم بر هر انگاره و همچنین مبنا قرار دادن نظریات هایدگر در زمینه ای فلسفی، مورد بررسی قرار می گیرد. نتیجة مقاله بر این گزاره مبتنی است که سینما از منظر انگارة حضور در مرتبة هستی شناختی، قابلیت فرارفتن از مفهوم بازنمایی واقعیت را دارد، ولی در نوع تفکر شناخت شناسانة متافیزیکی همواره در مرتبة بازنمایی و ایجاد توهم واقعیت باقی م یماند